سربازان گمنام جنبش سبز

رضا رئيسی -

پس از انتخابات و بسط فضای جزم گرا و محدود رسانه ای و سلب هر تریبون
عمومی برای معترضین به روند موجود و یکسویه نگر،کنشگران عرصه سیاسی
اجتماعی با خطیر یافتن وضع موجود هر کدام به سیاقی سعی در به انجام
رساندن وظیفه بر دوش احساس کرده خود برآمدند رسالتی که مهندس موسوی عزیز
نیز دلیل آمدن به صحنه خود را آن نامید" احساس خطر نسبت به روندهای مخرب" که تار و
پود کشور را در معرض آسیب جدی قرار میداد



هر کسی نسبت به توانائی و میزان اثر گذاری وارد عرصه شد و ادای دین خود
نمود، علارغم همه تخریب ها، تهدید ها ، توهین ها و نسبت های ناروا مردم
بلوغ سیاسی خود را نشان دادند و ماندند تا آزادی و آزادگی بماند تا همه
بدانند ایران و ایرانی همانند اسلاف خود و به پاس صد سال مبارزه آنان در
راه کسب حقوق مشروع اش ایستاده است

بی گمان به سبب ایجاد فضای بسته رسانه ای از سوی تمامیت خواهان مهمترین
کارکرد و دایره عمل ورزی در پیش روی سبز اندیشان عرصه اطلاع رسانی و
آگاهی بخشی بوده و هست از همین رو بعد از انتخابات با درک درست نسبت به
وضعیت موجود و محدودیتهای اعمال شده با رشد چشمگیر و روزافزون وبلاگ
نویسی در عرصه اینترنت روبرو گشتیم



فارغ از سن و سال و جنسیت و میزان آگاهی هر کس به توانائی خود گوشه ای را
به پوشش درآورد و قطره ای شد از دریای بیکران اندیشه ورزی و سبز اندیشی.
هر وبلاگ دنیائی شد از آرمانها و خواستها و آرزوهای نویسندگان آن که آنرا
با دیگر مردم سرزمینش به هم اندیشی نشست تا در بازخورد اندیشه ها چراغ
راهی باشد برای راه سبز امید و بخوبی این شعار را عملی سازی نمودند که هر
ایرانی یک رسانه و جنبش سبز را زندگی کردند با یکدیگر



اما زهی تاسف که تمامیت خواهان نا بردبار این فضای محدود را هم برنمی
تابند و علارغم در اختیار داشتن رسانه های فراگیر تریبونهای عمومی کاملا
یکسویه و قدرت قبضه شده آغازگر فیلترینگی شدند بی ضابطه بدور از هرگونه
تامل و بدور از هرگونه چارچوب مشخص قانونی،معیار حذف رقیب است و سکوت فکر
به هر طریق و هدفی ! چه خوب دانستند همین وبلاگهای کوچک و ساده اما دریا
دل چون روزنه ای فروزان است از آگاهی و روشنائی بر تاریک نگری و کوچک
اندیشی



پس منوی روزانه آنان حذف و فیلترینگ هر وبلاگی شد که نشانه ای داشت از
غیر مطلوب آنان، خواه به نامش، خواه به خبرش و خواه به نقدش حذف حذف و
حذف! به هیچ نشانی از پاسخگوئی و یا استنادی از قانون و اما سربازان بی
نام و نشان جنبش سبز مظلوم و استوار علارغم تهدیدها ماندند وبلاگی بعد از
وبلاگی دیگر کسی آنان را نمی شناسد کسی از زحمات آنان تشکر نمی کند. کسی
لوح تقدیری به آنان نمی دهد اما آنان میثاقی دارند به بلندای نام ایران و
به سبزی سرزمین سبزشان پس هستند تا قلم هست تا ایرانی هست تا آزادگی هست
درود برشرغشان و بلند باد همت شان. ن والقلم و ما یسطرون